Sea to Sky Highway

Woensdagmorgen rijd ik door ski-oord Pemberton de Sea-to-Sky Highway op. Het laatste stuk van deze indrukwekkende reis door British Columbia, met heel veel hoogte punten maar zeker ook een paar moeilijke momenten.
De Sea-to-Sky Highway brengt ons door Whistler, bekend van de Olympische Winterspelen van 2010, maar het mondaine ski-oord is zo commercieel opgezet. Het past helemaal niet in mijn beeld van deze prachtige reis door dit onbegrensde land. Veel dure auto's, alle mogelijke dure winkels en zelfs de MacDonalds heeft een luxe uitvoering. Hoe anders dan het basic leven in het hoge noorden waar ik geweest ben. De omgeving is prachtig, langs het meer is een soort van boulevard aangelegd en het eerste wat opvalt is het aantal Mountainbikers. De skilift naar boven haast onbetaalbaar en omdat het nog wat mistig is besluit ik door te rijden. Bij de Brandywine Falls parkeer ik de auto en lopen we de korte trail (over de treinrails) naar de Falls. De zon schijnt ondertussen volop en het uitzicht is fantastisch. Maar hier in het westen zijn veel toeristen, dus wachten we geduldig op de mogelijkheid voor een foto.
Hierna rijdt ik door naar Squamish, het mooie indianenreservaat aan het einde van de Howe Sound, de meest zuidelijke fjord van Noord-Amerika. De houtindustrie is hier de belangrijkste economische factor en op het water liggen enorme "boomstamtapijten" aangevoerd door de enorme logging trucks uit de bergen.
Ik ben hier al vaker geweest en betrap me erop bijna dezelfde foto's als andere jaren te maken.
De Shannon Falls storten vlak langs de weg omlaag.
Bij de Brittania Mine stoppen we even voor een bezoek aan een van de native-shops vol mineralen. De rondrit door de mijn heb ik al gedaan toen ik 15 was en al is dat even geleden, ik hoef die donkere en koude mijn niet in.
Hierna rijd ik door, de stad tegemoet. Het wordt drukker en drukker en ik moet gewoon even wennen aan de hoeveelheid verkeer om me heen. Heel wat anders als de afgelopen 17 dagen het geval was op de meestal eenzame Highway's.
Uiteindelijk rijdt ik Langley in lower-Vancouver in, en ben ik 3735 km verder. Trots op mezelf dat ik dit toch maar gedaan heb. Een geweldige ervaring rijker. Blij dat Christel me gezelschap heeft gehouden. Moe, maar vooral voldaan.
We laden de auto uit. Buddy en Jackie zijn blij ons weer te zien. Opa Bart en oma Miek komen ook langs. Ik vertel wat er in het hoge noorden allemaal gebeurd is, laat foto's zien en er is ontlading.

Ik installeer me in het basement en doe, hoe huiselijk, de was.
Ik ben te moe voor de hottub, maar dat komt morgen wel goed.
Nu vooral even uitrusten en slapen zonder wekker!