Back on the road again

Ik heb een hele fijne week in Fort Nelson, we praten veel, halen herinneringen op en ik wandel wat door de straten van de gemeenschap en vind twee geocaches.

We gaan midden in de nacht de Highway op in de hoop wat Northern Lights te zien maar helaas is dit me deze keer niet gegund.

Er zijn weer mooie herinneringen gemaakt.

Dan wordt het toch tijd om weer op pad te gaan, terug naar Langley.

Ik vertrek donderdagochtend om half 11, eerst nog even langs de Safe on food voor snacks, en dan met een volle tank en een large French Vanilla de Alaska Highway op. Helaas lukt het me niet om aan te sluiten bij een groepje auto’s dus ik rijd de eerste 250 km echt alleen op de wereld. Het enige wat ik tegenkom zijn wat herten en een paar haviken die zich tegoed doen aan een karkas. Bij Truth (Prohet River) heb ik een korte stop, waarna ik aansluit bij wat auto’s.

Dat voelt toch wat prettiger. Het uitzicht blijft adembenemend maar de ruim 400 km naar de bewoonde wereld zijn pittig.

Vlak voor Fort Sint John draai ik Highway 29 op, met nog 150 van de 550 km te gaan, wat ik niet weet is dat deze Highway under construction is, dus ik moet regelmatig wachten. Nieuwe bruggen, nieuwe omlegging en een nieuwe dam bij Hudson Hope.

Het is prachtig dat wel.

Bij Chetwynd heb ik een ander motel als verleden week, die was vol, maar motels genoeg. Ik heb gekozen voor de Stagecoach Inn.

Als ik mijn kamer heb bekeken en m’n spullen heb neergezet wandel ik naar de weg en bekijk wat van de houtsnijwerken die overal in Chetwynd te vinden zijn. Blijft mooi.

Ik trakteer mezelf op gebakken unionrings van de A[e-38]W tegenover het motel, en installeer me hiermee in een lekkere stoel op m’n kamer met een Netflix serie!

Het is vreemd zo alleen na een week gezelschap. Maar het is wat het is.

Straks lekker slapen en morgen de volgende etappe van ruim 500 km.