100 Mile House
Blijf op de hoogte en volg Ilonka
03 Oktober 2016 | Canada, 100 Mile House
Maandagmorgen wil ik in Prince George nog een wandeling maken door Connaught Hill Park, met prachtig uitzicht over de stad, maar de mist maakt dat het geen zin heeft.
Als ik de stad uit ben, zit het helemaal dicht, een grote grijze muur!
Met een 'snelheid' van 30 km/u kruipen de eerste kilometers voorbij. Het is hier drukker dan in het noorden, wat je nog totaal niet kunt vergelijken met de A10 in de ochtendspits. Als ik me voorbereid op een hele zware dag, verdwijnt na een kilometer of 50 de mist plotseling en rijd ik de stralende zon in!
Ongelofelijk, wat een verschil. De heuvels stralen hun kleuren uit en talloze herten dartelen door de eindeloze velden, het prairie-achtige merengebied. Gelukkig blijven ze bij m'n auto uit de buurt.
Het is het eindpunt van de Cariboo Wagon Road. Een westernachtig verhaal. Het begin is in 100 Mile House, het eindpunt van vandaag. Hier aten de gouddelvers, overnachtten ze nog eenmaal, gaven ze hun paarden en muildieren te eten en sloegen ze proviand in voor ze de weg naar het noorden inzetten.
Ik rijd de weg andersom, vanuit het noorden, en het karrenspoor is een moderne tweebaans Highway. En 100 Mile House is nog 300 km verderop.
De weg slingert zich voort en ik stop regelmatig voor wat foto's en een korte break.
We rijden door Williams Lake, waar Peter gewoond heeft voor hij weer naar het Noorden vertrok, en ik laat Christel zien waar haar vader huis was. Ik weet de weg nog van een jaar geleden, toen ik hier met Oma voor een kort bezoek was tijdens hun verhuizing.
Het is het gebied waar nog hout gewonnen wordt en we rijden langs enorme houtzagerijen, hoog opgestapelde omgezaagde bomen en een enorm lange trein die klaar staat voor transport.
Halverwege spot ik een bijzonder soort wildlife... Lama's! Ik realiseer me dat deze niet wild leven en waarschijnlijk horen bij een native-boerderij verder in het dal. Het blijft een dwaas gezicht hier midden in de heuvels.
Het wordt warmer en warmer en bij McLeese Lake is een leuke rest-area waar ik parkeer en we picknicken aan de oever van het enorme meer. Er staan wat oude wagens op een museumachtig terreintje, uiteraard een foto waard.
Dan rijden we door naar 108 Mile Heritage Centre, een openluchtmuseum, waar oude gebouwen en schuren uit de tijd van de Cariboo Wagon Road te zien zijn.
Het is mooi om te zien en te voelen hoe het er vroeger moet hebben uitgezien.
100 Mile House is niet ver meer, het knusse motel ligt langs de Highway in het centrum van het 1900 inwoners tellende 'stadje'.
Ik zit nog even na te genieten in de zon voor de kamer. Wat een verschil van temperaturen! Twee dagen geleden stond ik met -1 in de sneeuw, vandaag kwam het kwik alweer tot 14 graden.
Als ik de stad uit ben, zit het helemaal dicht, een grote grijze muur!
Met een 'snelheid' van 30 km/u kruipen de eerste kilometers voorbij. Het is hier drukker dan in het noorden, wat je nog totaal niet kunt vergelijken met de A10 in de ochtendspits. Als ik me voorbereid op een hele zware dag, verdwijnt na een kilometer of 50 de mist plotseling en rijd ik de stralende zon in!
Ongelofelijk, wat een verschil. De heuvels stralen hun kleuren uit en talloze herten dartelen door de eindeloze velden, het prairie-achtige merengebied. Gelukkig blijven ze bij m'n auto uit de buurt.
Het is het eindpunt van de Cariboo Wagon Road. Een westernachtig verhaal. Het begin is in 100 Mile House, het eindpunt van vandaag. Hier aten de gouddelvers, overnachtten ze nog eenmaal, gaven ze hun paarden en muildieren te eten en sloegen ze proviand in voor ze de weg naar het noorden inzetten.
Ik rijd de weg andersom, vanuit het noorden, en het karrenspoor is een moderne tweebaans Highway. En 100 Mile House is nog 300 km verderop.
De weg slingert zich voort en ik stop regelmatig voor wat foto's en een korte break.
We rijden door Williams Lake, waar Peter gewoond heeft voor hij weer naar het Noorden vertrok, en ik laat Christel zien waar haar vader huis was. Ik weet de weg nog van een jaar geleden, toen ik hier met Oma voor een kort bezoek was tijdens hun verhuizing.
Het is het gebied waar nog hout gewonnen wordt en we rijden langs enorme houtzagerijen, hoog opgestapelde omgezaagde bomen en een enorm lange trein die klaar staat voor transport.
Halverwege spot ik een bijzonder soort wildlife... Lama's! Ik realiseer me dat deze niet wild leven en waarschijnlijk horen bij een native-boerderij verder in het dal. Het blijft een dwaas gezicht hier midden in de heuvels.
Het wordt warmer en warmer en bij McLeese Lake is een leuke rest-area waar ik parkeer en we picknicken aan de oever van het enorme meer. Er staan wat oude wagens op een museumachtig terreintje, uiteraard een foto waard.
Dan rijden we door naar 108 Mile Heritage Centre, een openluchtmuseum, waar oude gebouwen en schuren uit de tijd van de Cariboo Wagon Road te zien zijn.
Het is mooi om te zien en te voelen hoe het er vroeger moet hebben uitgezien.
100 Mile House is niet ver meer, het knusse motel ligt langs de Highway in het centrum van het 1900 inwoners tellende 'stadje'.
Ik zit nog even na te genieten in de zon voor de kamer. Wat een verschil van temperaturen! Twee dagen geleden stond ik met -1 in de sneeuw, vandaag kwam het kwik alweer tot 14 graden.
-
04 Oktober 2016 - 08:01
Marjon:
Wow! Wat een temperatuurverschil zeg! Stiekum toch wel prettiger dat je nu door een zonnig landschap reist, ook al was de sneeuw een hele ervaring. Het voelt toch een stuk veiliger aan zo.
En weer prachtige foto's! -
04 Oktober 2016 - 10:40
Els En Je Vader. :
Wat een prachtige foto's. Wat op valt die meren zijn prachtig en glad als een spiegel en hier staat meestal wind. Die herfst kleuren erbij prachtig. Gelukkig ben je nu in wat rustiger vaarwater wat weer betreft. Goede reis verder doe voorzichtig. Liefs -
04 Oktober 2016 - 17:45
Thea:
Heel mooi Ilonka. Want een schitterend gebied.
Goede voortzetting van je reis door Canada. XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
