Grande Prairie, Alberta

Het vriest! Vannacht was het -1 en de ramen van de auto zijn bevroren. Ik laat de motor warm draaien zodat de ramen ontdooien. In het zonnetje is het heerlijk maar nog maar 2 graden als we vertrekken uit Hinton. Op naar Highway 43, een van de gevaarlijkste wegen van Canada. 15 km uit Hinton vandaan draai ik van de weg af naar William A Switzer Provincial Park. Aan een van de meren ligt een kleine camping waar een hert vlak voor de auto wegspringt. We vinden een picknickplaats en ontbijten, genietend van de zon en het prachtige uitzicht. Er staat welgeteld een camper op de camping, stiekum ben ik toch wel blij met de overnachtingen in motels. Het ziet er allemaal prachtig uit, maar het zijn meestal onbeheerde campings waar de watertank bij de poort staat en verder is er in de verste verte niets te vinden anders dan de prachtige natuur. Na de egg-muffin en French Vanilla stappen we weer in en rijden terug naar de hoofdweg. Grande Prairie 322 km zegt het bord. Langzaam laten we de rockies achter ons en wordt het heuvelachtiger. Geel/groene bossen zover als je maar kunt kijken. Af en toe een rookpluim in de verte, geen indianen maar een van de vele olievelden die in dit gebied liggen. Dat is meteen waarom het hier gevaarlijk kan zijn. De mannen die hier werken zijn vaak weken van huis en in de Camps wordt veel alcohol en drugs gebruikt. Dat weerhoud ze er niet van de weg op te gaan en gezien de vele kruisen langs de weg, gebeuren er regelmatig ongelukken. Eigenlijk is het ook best saai, iedere heuvel hetzelfde uitzicht, hoe mooi ook, er komt geen eind aan. Ook ik heb moeite om wakker te blijven. Volgens de verkeersborden zijn de eerste voorzieningen pas in Grande Cache en dat klopt. Een klein "stadje" met een gasstation waar ik tank en bijna schrik van de prijs. CAD 0,98 per liter is omgerekend ongeveer 0,68 eurocent! Dat is nog een eens leuk tanken! Vlak naast het gasstation ligt een informatiepunt met een klein parkje. Ik parkeer de auto en zoek een zonnig bankje uit. Het is er heerlijk, de rust wordt alleen af en toe verstoord door langs denderende truckers.
Hierna vervolg ik de weg voor nog eens ruim 150 km. Vlak voorbij Grande Cache ligt een enorme kolenmijn. Hoe gemoderniseerd ook, ik voel me hier net Once upon a time in the West...
Eindeloos is de weg door de heuvels en als ik het niet zo heel erg leuk meer vindt, stop ik even voor een vers flesje water uit de koelbox. Ik loop een rondje om de auto en merk dan pas de truck op die langzaam achteruit rijdt tot waar ik geparkeerd heb. Het raampje gaat open en er wordt gevraagd of ik hulp nodig heb. Na mijn ontkennende antwoord wenst hij me goede reis en trekt weer op. Mitchell vertelt later dat dit waarschijnlijk een truckservice van een van de olievelden was en dat deze altijd behulpzaam zijn. Jaja.... Cowboy George was het in ieder geval niet!
Ik rijd weer de weg op en voeg me tussen de enkele auto's. In een soort van konvooi rijden we verder. Eindeloos! Als uiteindelijk ook de heuvels verdwijnen is het nog 40 km naar Grande Prairie. Het is een provinciestad met 60000 inwoners, voornamelijk werkzaam voor de olie-industrie. Weinig te zien of te doen. Robyn is net thuis als we parkeren en ik maak kennis met de in juni geboren laatste Segerius-telg, Paisley. Mitchell komt pas na het eten thuis, ook op camp geweest voor dit keer 10 dagen en eerder thuis voor ons bezoek. Ik heb hem 6 jaar geleden voor het laatst gezien, en het is leuk om hem nu met zijn flink uitgebreide gezin weer te zien.
Uiteraard vindt Christel het ook fijn om bij haar broer te zijn.

Vrijdag doe ik eigenlijk niets, beetje uitgeslapen, gehaakt, gekletst, maar vooral m'n knie rust gegeven.
's Avonds trakteer ik op pizza's en hebben we nog vreselijke lol met het maken van een family-selfie.

Zaterdag gaan we weer op pad. Op naar de Alaska Highway!